Ik zit aan de grond

Fragment uit een kort briefje aan een vriendin (zomer 1999):

… Terwijl ik vanmiddag aan het eten was kwam een beeld bij mij op, ondertussen heb ik het op tekst gezet.

Iemand die aan de grond zit heeft niets meer. Of toch? Wanneer je alleen boven het oppervlak kijkt, en je zit aan de grond, dan heb je inderdaad niets meer over.
Wanneer je onder het oppervlak kijkt, en je zit aan de grond, aan de oppervlaktelijn, dan is het werk onder de grond, het leggen van de fundamenten, voltooid. Na 44 jaar heb ik het gevoel dat ik eindelijk aan de grond zit.

Een prestatie kan je het niet noemen, de meesten hebben al een huisje, een tuintje, een gezinnetje, en weet ik veel. En ik zit op mijn 44ste nog aan de grond. En toch ben ik er blij mee.

Er zit wel veel te duwen om gerealiseerd te worden, maar anderzijds is er ook een kracht die tegenhoud, en misschien maar best ook, want te snelle vooruitgang is ook niet goed.
…

[Ondertussen zijn we vele jaren verder en ben ik nog bezig met fundamenten.]

Printvriendelijk