Adolescentie
home info publicaties zoeken

 

Adolescentie

Adolescentie is een bepaalde fase in het menselijk leven.
Persoonlijk ben ik er meer en meer van overtuigd dat adolescentie ruimer kan gezien worden.
Het komt mij voor dat adolescentie in heel veel cycli voorkomt.

Toch eerst even (kort) nadenken over: 
"wat is adolescentie in de gebruikelijke zin van het woord?".
In de cyclus van een mensenleven is het een overgang
    van kind-zijn
    naar volwassenheid.
	
Een kenmerk van adolescentie is "een afzetten tegen".
Hoe gaat dit in zijn werk?
   * een kind voelt zich goed, of zo hoort het toch te zijn (1)
* het kind ontgroeit stilaan de fase van de onschuld, * het groeit van kind-zijn naar individu-zijn * maar het is nog geen individu en kent "de regels" nog niet. * Tot de regels van individu-zijn behoort "een staan tegenover", * het kind maakt deel uit van een groter geheel en wordt erdoor beschermd, * maar dit komt gedeeltelijk weg te vallen, * en de puber (de fase voor adolescentie) wordt geconfronteerd met zaken die hij of zij niet wil * maar kent de verweermiddelen hiertegen nog niet of onvoldoende. * Hierdoor wordt de puber voor een stuk slachtoffer, * en in de volgede fase, deze van adolescentie, * gaat hij of zij hiertegen rebelleren. * Dit rebelleren is niet alleen onvermijdelijk, * maar ook echt noodzakelijk. * Later komt er terug verzoening.

Adolescentie is een een periode van uiteengaan. De jongere neemt afstand van zijn of haar ouders en van de generaties voor hem of haar. Een tijdelijk spanningsveld is noodzakelijk om een eigen mening te vormen (anders blijft de jongere in de voetsporen van de ouders lopen, en het is de bedoeling dat iedereen een eigen persoonlijkheid wordt, en geen "fotocopie" van onze ouders). C. Jung noemt dit proces "individuatie" *.

Zoals gezegd komt het mij voor dat deze fase ook in andere cycli voorkomt, misschien wel in alle cycli, en zeker in cycli waar het ene het andere ontgroeit (zoals het kind het gezin ontgroeit).

In ieder leven zijn hier ongetwijfeld meerdere voorbeelden van te geven.
Als voorbeeld wil ik "ons dierbaar België" nemen. (Ons, voor de Nederlanders: uw zuiderbuur).
Ons dierbaar België? Wie zei daar ook weer "Sire, er zijn geen Belgen meer"?
Er is duidelijk een proces van "zich afzetten tegen". Het lijkt mij dat stilaan "deze adolescentie" op zijn einde loopt, en dat meer en meer Vlaanderen, Wallonië en Brussel als volwassenen met elkaar communiceren.
"Het gezin" (het unitaire België) zwermt uit, en hierin is adolescentie een belangrijke overgangsfase om als volwassen met elkaar om te gaan.

Misschien moet we spreken over "adolescentie" voor die bepaalde periode in het leven, en over "het adolescentieproces", of iets dergelijks, wanneer we het over adolescentie in de ruimere zin van het woord hebben.



(1) Wanneer dit niet zo is, dan is er wellicht iets grondig mis, niet noodzakelijk met dit kind, maar meestal met de samenleving op zich.
Zo is het helemaal niet normaal dat kinderen zelfmoordneigingen hebben, zoals momenteel wel meer voorkomt. We leven dan ook in een vervalperiode.



Printvriendelijk