Van drie naar vijf dimensies

Er zijn een aantal zaken waar ik al een flink deel van mijn leven mee bezig ben. Hieronder vallen heel wat abstracte zaken, waar de meeste mensen geen boodschap aan hebben. De voornaamste hiervan zijn: dimensie, orde, logica, materie en tijd.
Dit artikel is bedoeld voor mensen die er wel boodschap aan hebben. Eigenlijk niet, het hoofddoel van dit artikel - een studietekst * - is alles voor mezelf eens op een rijtje te zetten. Werken in vijf dimensies is voor mij ook nieuw; ik zie wel hoe ver ik geraak. Wanneer de lezer hier ook nog iets aan heeft, is dit meegenomen.

Het begrip 'dimensie'

Het is moeilijk uit te leggen wat dimensie precies is. Een ander woord is 'vrijheidsgraad'. Misschien is dit wat klaarder. Het zal wel duidelijk zijn dat drie vrijheidsgraden meer vrijheid - en ook meer ruimte - biedt dan slechts twee. Daarmee weten we nog niet wat dimensie is, maar het zegt toch al iets. Een definitie geven lijkt mij heel moeilijk. (1)

De ons vertrouwde wereld is driedimensionaal. Je kunt het zien als lengte, breedte en hoogte (of diepte). Een betere, maar ook abstractere, benadering is via coördinaten; om drie dimensies te omschrijven heb je drie coördinaten nodig. Deze coördinaten kunnen dan lengte, breedte en hoogte zijn.
Eigenlijk vind ik dit maar niets, maar het is misschien, wellicht, een noodzakelijke basis.

Uitweiden

Tot daar wat ik gisteren, overdag, geschreven heb. Vannacht kon ik niet slapen. 's Nachts is er een ander, veel breder, bewustzijn dan overdag. Dit kan een groot verschil uitmaken. Wat verder schrijven, maar eerst herlezen.

Wat doet die laatste zin? "Eigenlijk vind ik dit - dimensie proberen te omschrijven - maar niets, maar het is misschien, wellicht, een noodzakelijke basis." Ik dacht om die zin te schrappen.
Wat staat er eigenlijk? Waarom gaat het? Via het hart vind ik dit - het ganse ontleden van wat dimensie is of zou kunnen zijn - maar niets, maar via het denken zit er niets anders op.
Begrijpt het hart wat dimensie is? Ik vermoed van wel, maar het zal er geen maatstaven, zoals coördinaten, bijhalen.
Begrijpt het denken wat dimensie is? En nog een stap verder: begrijpt het denken sowieso iets? Ja en nee. Het denken ziet geen inhoud, het "ziet" alleen meetbare contouren. Het denken weet bijvoorbeeld niet wat een boom is, omdat het er geen voeling mee heeft, maar het kan wel een boom omschrijven. Je zou ook kunnen zeggen: het denken heeft helemaal geen notie van de ziel van een boom. Het kent er - met behulp van de zintuigen - de contouren van, en het omschrijft die.
Misschien, mogelijks, zit hier wel een belangrijk gegeven over wat leven in vijf dimensies is of zou kunnen zijn. Contouren behoren tot drie dimensies, en daar stopt het.

Het is mij al langer bekend dat er iets schort met onze wiskunde en onze wetenschappen. Beiden weten niets af van wat zich van binnenin afspeelt.
Eerst een voorbeeld uit de wiskunde, later een uit de scheikunde. Al heel vroeg leren we dat twee keer drie gelijk is aan drie keer twee, in formulevorm: 2 x 3 = 3 x 2. Dit is gewoon niet waar. Twee groepjes van drie is niet hetzelfde als drie groepjes van twee. Als je de contouren bekijkt, telt, dan tel je in beide gevallen 6 stuks, maar de inwendige structuur is anders. Wiskunde is blijkbaar niet in staat om iets van binnenuit te bekijken. Niet in staat, of gewoon niet geïnteresseerd? Wellicht beiden. Wie of wat is de kern van wiskunde? Wie of wat "maakt" wiskunde? Het denken. En daar hebben we het! Het denken - het hoofd - bekijkt alles van buitenaf, nooit van binnenuit. Het hart neemt contact met wat er binnenin is.
Wanneer het denken bijvoorbeeld wil weten wat een konijn is, dan gaat het dat konijn opensnijden. Dan heb je wel geen konijn meer, maar een lijk. Wat een konijn echt is, daar is het denken helemaal niet in geïnteresseerd.
Het denken - gekoppeld aan het ego - bekijkt niets van binnenuit, a.h.w. vanuit de ziel, meer nog het kan er totaal niet mee overweg. (2)
Het ego en het denken zitten vast in drie dimensies. Bij vier wordt het al heel moeilijk, vijf is totaal uitgesloten.
Ik stel me de vraag of Einstein kon denken in vier dimensies. Ik vermoed van niet. Dat hij uitzonderlijk goed overweg kon met vier dimensies, daar twijfelt niemand aan. Mijn vraag is: was dit denken? Een van zijn uitspraken was:

Het facineert mij, maar ik betwijfel dat het denken - gekoppeld aan geheugen, tijd, ruimte en materie - sowiso in staat is te functioneren in vier dimensies. Bij vier dimensies krijgen we onder andere het volgende: er bestaat oorzaak en gevolg, ook bij vier dimensies, maar het gevolg kan voor de oorzaak komen. Bij vijf is er tijd meer, bijgevolg vallen oorzaak en gevolg samen. Hier functioneert het denken niet meer. Alleen het hart kan hierbij.

Deze tekst leidt blijkbaar zijn eigen leven. Dit heb je bij "een nachttekst". Laat maar gaan!
Even terugkeren. Het voorbeeld uit de wiskunde hebben we gehad. Nu nog het voorbeeld uit de scheikunde. Een zeer merkwaardige stof is water, en dit in vele opzichten. Je kunt er een ganse encyclopedie over schrijven. En ... dan weet je nog niet wat water is. Wil je weten wat water is, dan zal je het van binnenuit moeten ervaren. De buitenkant is duidelijk. In de scheikunde noemen we het H₂O. Dit is correct, een correcte omschrijving van de buitenkant van water. Het zegt evenveel over wat water is als dat opengesneden konijn zegt over wat een konijn is. Water omschrijven? We schrijven er omheen; omschrijven. Wil je een idee hebben van wat water is, kijk dan naar experimenten van Masaru Emoto *. Wanneer de tijd er rijp voor is, dan kan je voeling krijgen met wat water écht is. Zo ver ben ik nog niet.
Nog een ander aspect van water is homeopathie. Hoe kan water de energie van een stof bevatten terwijl het die stof helemaal niet bevat? (4) Met H₂O kom je in dit verband nergens. Wat heeft water dat voor de scheikunde volslagen onbekend terrein is?

We komen terug op de vraag: wat is dimensie? Na de verre uitweiding wordt het mij duidelijk, duidelijker. Dimensie is een rationele omschrijving, maar ze is niet waar, of beter gezegd: ze is onecht. Het konijn dat we zien is onecht. Het konijn kan best echt zijn, maar het beeld dat we zien is niet het echte konijn. Van dit beeld veronderstellen we, ons denken, dat het een konijn is, maar dat is het niet. Het is een beeld, "een lege doos". "Onze zintuigen bedriegen ons". Dit wordt in nogal wat spirituele tradities gezegd. Daar ben ik het slechts ten dele mee eens. Onze zintuigen laten ons kennismaken met contouren, maar het zijn wij die deze contouren als werkelijkheid gaan beschouwen. Er is iets mis met de perceptie, of beter gezegd de interpretatie, van onze zintuigen.

Het geheugen

Toch even aanvullen: onze waarnemingen - rechtstreeks of via hulpmiddelen - vullen we, vanuit ons denken aan met zaken uit geheugens. Wanneer we bijvoorbeeld naar een konijn kijken dan vullen we flink wat zaken aan, bijvoorbeeld uit een cursus biologie. Dit gebeurt automatisch. Meestal zo automatisch dat we nauwelijks stil staan bij wat we effectief waarnemen. Om te weten wat een konijn is hoeven we trouwens geen konijn waar te nemen, we kunnen ook alles uit ons geheugen halen.
Wat kunnen we uit ons geheugen halen? Hoogstens wat er ingestopt hebben. Heel veel zaken kunnen we niet in - welk geheugen dan ook - stoppen.

Voorbij de zintuigen

Even terugkeren: wat is er mis met de interpretatie van onze zintuigen? Het is niet zo gemakkelijk om dit te doorzien. Inzicht in de tweeledigheid van de mens kan hierbij helpen. Het menselijk lichaam is materieel, terwijl ons mens-zijn hierboven uitstijgt.
Kort even proberen te verklaren, te benaderen. We vergelijken even de mens met een auto. Wat doet een auto? Niets. Je kunt de auto starten en ermee rijden, daar dient dat ding voor. De auto op zich doet niets. Hij is een hulp.
De mens kan je ook aanzien als een vat. En wat doet dat vat? Niets, net als die auto. "Dat vat", ons lichaam, kan ademen, net als die auto kan rijden, maar zonder aansturing ademen we niet. Ons lichaam kan ademen, het is daartoe in staat, maar uit zichzelf doet het dit niet (5). Ons lichaam kan je aanzien als een driedimensionaal ding dat tot veel in staat is, maar uit zichzelf niets doet, zelfs niet ademen.
Er is een "bovenlaag" nodig die sturing bevat. Deze "bovenlaag" is ons etherisch lichaam, dit terzijde. Deze bovenlaag kan niet zuiver materieel zijn, wellicht fijnstoffelijk.
En er is nog meer, boven deze specifieke bovenlaag is er nog een laag boven, een nieuwe bovenlaag. Deze laag is nog minder materie dan de etherische laag. En daarboven nog een, en wellicht nog verder. Ondertussen zijn we niet meer bezig over ons lichaam, maar wel over ons mens-zijn. In dimensies uitgedrukt: ons lichaam is beperkt tot drie dimensies, de eerste bovenlaag stijgt hier bovenuit, minstens vier dimensies. Ons mens-zijn stijgt hier nogmaals ver bovenuit, minstens vijf vrijheidsgraden.

Inbedding

Een dimensie die erbij komt wordt vaak aanzien als iets dat erbij komt, zoals bijvoorbeeld een gezin met drie kinderen en er komt een vierde kind bij. Zo is het niet. Je kunt het je beter voorstellen als ingebed. Even tussendoor: dimensie wordt vaak afgekort door de hoofdletter D. 3D staat dan voor een driedimensionaal systeem, terwijl 4D staat voor een vierdimensionaal systeem.
3D is ingebed in 4D. Je kunt het zo voorstellen:

Soms wordt er gesproken over een vierde of een vijfde dimensie. Eigenlijk is dit fout. Het moet zijn: een vierdimensionaal systeem, afgekort 4D, of een vijfdimensionaal systeem, afgekort 5D. Bij kinderen kan je uiteraard wel spreken over een vierde of een vijfde kind. Bij inbedding kan dit niet. 2D omvat 1D, 3D omvat 2D en dan ook 1D, enzovoort.

Van één dimensie tot vijf dimensies, even overlopen

We overlopen even wat één dimensie tot en met vijf dimensies eigenlijk is, voor zover we ons daar een voorstelling van kunnen maken. Een dimensie die we erbij krijgen is een heel grote sprong. Er kan ook een dimensie af gaan, dit wordt dan een forse insnoering.

Wat is één dimensie? Je kunt dit voorstellen door een lijn. Het hoeft zelfs niet eens een rechte lijn te zijn. Een voorbeeld: het handgeschreven woord "love" is een lijn. Het Nederlandse handgeschreven woord "liefde" is een lijn plus een punt, het puntje op de i. 1D is onvoorstelbaar eng, er is alleen een lijn. Je kunt zelfs niet zeggen of het om een rechte of een kromme lijn gaat, want om te weten of iets recht is heb je omgeving nodig. Buiten die lijn is er niets.

2D kan je je voorstellen als een vlak. Ook hier hoeft het geen plat vlak te zijn. Ook dit is nog behoorlijk eng. Er zijn geen voorwerpen, want die hebben een dikte en dat is er niet.

3 D is onze vertrouwde ruimte. In deze ruimte kunnen zich objecten bevinden, waaronder ons lichaam. Met drie dimensieszijn we vertrouwd. Naast, bijna letterlijk naast, onze vertrouwde ruimte is er de tijd. Hierover verder meer.

4D is wordt vaak ruimtetijd genoemd. Dit is een samengaan van tijd en ruimte. Wie er enigzins mee vertrouwd is, als dit al mogelijk is, beseft wat voor een enorme sprong het is van drie dimensies naar vier dimensies.

Vijf dimensies. Hoe je vijf dimensies kunt omschrijven, dat weet ik niet. Of beter gezegd, ik weet het wel: foutief. Om het even welke omschrijving van vijf dimensiesis fout. De reden hiervoor is dat taal hier totaal ontoereikend is. Taal is enger dan we ons meestal realiseren.

Tot daar in vogelvlucht een kleine voorstelling van één dimensie tot en met vijf dimensies. Het belangrijkste is in te zien dat het telkens om een sprong gaat. De sprong van één dimensie naar twee is zeer groot. Dit is ook zo voor alle andere sprongen. Willen we in vier dimensies functioneren dan moeten we die sprong maken, om nog van vijf te zwijgen.

Leven

Een grote fout die wij maken is dat er leven bestaat in drie dimensies. Daar geloof ik niets van. Ons lichaam is drie dimensies, maar - zoals hoger aan bod kwam - het ademt niet. Net zoals een auto niet rijdt zonder besturing, ademt ons lichaam niet zonder dat het aangestuurd wordt. Deze sturing komt - naar mijn aanvoelen toch - vanuit een hogere dimensie.
De rechtstreekse aansturing komt vanuit het etherisch lichaam. Voor zover ik het ziet situeert zich dit in vier dimensies. Het etherisch lichaam kan op zijn beurt niet zelfstandig functioneren, ook dit wordt aangestuurd. Wellicht zitten we dan in vijf dimensies.

Een heel belangrijke vraag: waarom situeren we ons in drie dimensies, terwijl ons lichaam wel drie dimensies is, een driedimensionaal systeem (met lengte, breedte en diepte), maar het niet eens ademt? Het is een soort pop. In het scheppingsverhaal Genesis staat dat God de adem inblaast. Uiteraard is God geen drie dimensies, maar ontzettend veel ruimer.
Van waar komt deze drie dimensies-voorstelling? Uit ons denken. Zoals hoger reeds aan bod kwam ziet ons denken alleen contouren. De contouren van een mens, een levend lichaam, is ahw een levenloze pop. Verder geraakt ons denken niet. Wie zich hiervan bewust is, leeft in een veel grotere vrijheid, dan wie dit niet is. Eigenlijk heeft vrijheid met dimensie te maken. Of wat preciezer: vrijheid heeft met inzicht te maken. Hier maakt inzicht in dimensies deel van uit. Nog even herinneren: een ander woord voor dimensies is vrijheidsgraden.

Logica

Logica wordt vaak aanzien als eng. Daar ben ik het helemaal niet mee eens. Dit kan zo zijn, zo is de logica binnen twee dimensies zeer eng, niet dat de logica op zich eng is, maar omdat twee dimensies eng is.
Binnen vier dimensies is het bijvoorbeeld perfect mogelijk dat een gevolg vóór zijn oorzaak komt. Wij ervaren dit als niet logisch. Waarom? Onze stoorzender, ons denken gekoppeld aan ons ego, doet ons dit aan. Dit heeft niets met logica te maken, maar alles met het gegeven dat ons denken beperkt is tot drie dimensies.
Ons denken functioneert heel goed binnen drie dimensies. Het probleem is dat het zich niet bewust is van alles wat ruimer is, "ruimer dan de pop van ons lichaam". Het denken is dwaas, niet dom maar dwaas. Dit brengt met zich mee dat het denken de logica claimt, vandaar dat we besluiten dat logica eng is

Kwantummechanica en logica

Het tijdschrift "MeNS" had een nummer onder de titel "Kwantummechanica: de wereld op zijn kop" (6). Zo is het wel, maar toch niet helemaal. De titel zegt - of suggeert minstens - dat kwantummechanica de wereld op zijn kop zet. Zo zie ik het niet. De wereld staat op zijn kop. De kwantummechanica zet de wereld niet op zijn kop, de wereld staat op zijn kop. Onder andere via kwantummechanica kunnen we ons hiervan bewust worden.

In de kwantummechanica zijn er tal van zaken waar de logica zoek is, zoek blijkt te zijn. Meer hierover in Een kennismaking met kwantummechanica
Met ons verstand kunnen we hier niet bij, en nochtans is het zo. Wat betekent dit? Het duidt erop dat ons verstand beperkt is. Uiteraard is dit zo. Wat weten wij via ons verstand, via het rationele denken? Het komt me voor dat wetenschappers, waaronder kwantumfysici, hier niet bij kunnen. Alleen mystici komen in de buurt. En uiteraard zijn de bevoorrechten de kwantumfysici die tevens mysticus of mystica zijn. (7)

Denken

Met het denken op zich is er niets mis. Het probleem is dat het zich moeit met zaken waar het geen enkel benul van heeft. Waarom doet het dit? Niet om te storen, maar omdat het ervan overtuigd is dat het wel kan volgen. Nog een stap verder: waarom is het hiervan overtuigd? Indien dit niet zo zou zijn, dan zou het leven een hel zijn. Misschien werk ik dit onderwerp later eens uit.

(1) Daartoe is wiskunde nodig.

(2) Het denken voelt zich alleenheerser. Van bezieling kent het niets. Ziel? Is er dan iets dat ik (het denken) niet ken? Deze confrontatie kan het denken nooit winnen. Dus: potje gedekt houden.

(3) Vrij vertaald: verbeelding - innerlijke kennis, gnosis * - is belangrijker dan uiterlijke kennis, kennis van het denken.

(4) Een homepatisch middel kan zo sterk verdund zijn dat de kans dat er ook maar één molecule van de oorspronkelijke active stof aanwezig is, uiterst klein is. En toch zit de energie van die stof in het water.

(5) Hiermee zullen de medici het niet eens zijn. Uiteraard niet, voor hen bestaan er geen hogere niveau's dan het menselijk lichaam, en aangezien het lichaam ademt kan dit - in hun redenering - nergens anders van komen dan van het lichaam zelf.

(6) Het gaat hier om nr. 89. Het tijdschrift is opgehouden te bestaan.

(7) Ik ken er maar één, Amit Goswami *.