Vooraf:
Onderstaande tekst is een studietekst *, een soort "luidop denken", op papier dan.
Uiteraard zal oneindig onder woorden brengen wel nooit (1) lukken.
De leerlingen zeiden tot Jezus:
"Zeg ons, hoe zal ons einde zijn?"
Jezus sprak: "Hebt gij dan de aanvang ontdekt, dat gij naar het einde zoekt?.
Waar het begin is, daar zal ook het einde zijn.
Zalig degene die zich in het begin plaatst. Hij zal ook het einde kennen,
en hij zal de dood niet smaken."
(Thomas evangelie * logion 18)
Wat is oneindig? Enerzijds kan ons menselijk verstand daar zeker niet bij,
anderzijds kan ons bewustzijn, dat deel uitmaakt van "het
Grote Bewustzijn", daar wel bij.
Het Grote Bewustzijn en oneindig hebben ongetwijfeld met elkaar te maken, ze lijken mij in
een singulariteit (2),
in "een Punt van Licht en Liefde" (3),
één te zijn.
Laten we eens vertrekken van één aspect van oneindigheid,
met name tijd.
Bij de combinatie "oneindig" en "tijd" wordt onmiddelijk gedacht
aan een altijd voortdurende (oneindig lange) tijd; wat we ons daar dan ook van kunnen
voorstellen. Dit is uiteraard onvolledig.
Een onvolledigheid, waar we ons nauwelijks bewust van zijn, is deze:
oneindig strekt zich niet alleen uit naar oneindig lang, maar ook naar oneindig kort.
In de griekse mythologie was de God Kronos de god van de tijd, maar ook
de god van de begrenzing van de ruimte. Beiden horen samen, en dat wisten de oude Grieken.
Bij de Romeinen heette de god Kronos: Saturnus. In de astrologie (4) staat Saturnus voor begrenzing, en voor
manifesteren in de materie.
Om ons in de materie te verplaatsen, bijvoorbeeld naar de andere kant
van de aarde, of naar een sterrenstelsel op 10 miljard lichtjaar ver, is tijd nodig.
In gedachte kunnen we ons
heel snel verplaatsen, bijvoorbeeld naar een plaats die we bezocht hebben aan de andere kant
van de wereld. Hier is nauwelijks tijd voor nodig, of zelfs helemaal geen. Geen tijd kunnen
we ook vertalen door "een oneindig korte tijd". Doordat ons bewustzijn wellicht
oneindig aankan, kan het ook overweg met een oneindig korte tijd.
Indien dit niet zo was, dan zie ik niet in
hoe onze gedachten zo "supersnel" van het ene naar het andere kunnen gaan.
In de fysische wereld bestaat geen oneindig *, dus ook geen oneindig kort.
Als er geen oneindig
korte tijd bestaat, dan hebben we voor elke verplaatsing een bepaalde tijd nodig.
Dit heeft tot gevolg dat de (fysische) wereld begrensd is. Zoals reeds gezegd,
de oude Grieken wisten dit reeds, en hebben dit prachtig weergegeven in de
mythologie van Kronos. De beperking van de tijd heeft de beperking van de ruimte tot gevolg.
Er bestaat ook iets als psychologische tijd. Hierbij hebben we de keuze:
wij kunnen ons vereenzelvigen ofwel met ons lagere ik, ons lichaam, wetende dat we ook
nog een Hoger Wezen hebben, ofwel met ons Hoger Wezen, ons Hogere Zelf, wetende dat
we ook nog een fysiek lichaam hebben. Dit vereenzelvigen met óf het ene óf
het andere maakt een hemelsbreed verschil uit.
In feite gaan we ons in het eerste geval in het eindige opstellen, en in het tweede
gaan we ons (proberen te) verbinden met het oneindige.
Kunnen wij ons verbinden met het oneindige? Wij? Hoe vult u
wij in, de eerste mogelijkheid of de tweede? Fysiek kunnen we geen oneindigheid aan, ons
Hoger Bewustzijn kan dit (wellicht) wel.
Let wel dat wij zelf de sleutel in handen hebben, wij beslissen hoe we ons opstellen.
... en hij zal de dood niet smaken (5)
Een ander aspect van eindigheid, en niet van oneindigheid, is de dood.
Indien er geen begrenzing is, is er ook geen dood. Of nog anders gezegd:
ons Hoger Bewustzijn kent geen begrenzing, en
dus ook geen dood. Alle religies verkondigen dit, en toch blijken
het zo weinigen te weten (6).