Een explosie betekent dat alles wat er in de omgeving is, zich met grote kracht van een bepaald middelpunt - het explotiepunt - verwijdert.
Een eerste gevolg is dat alles wat in de buurt is, vernietigd, zwaar beschadigd of weggeslingerd wordt.
Een tweede gevolg hiervan is dat er in dit middelpunt niets meer is, in erge gevallen zelfs geen lucht meer. Wat is er dan wel? Vacuüm (luchtledige), of minstens een sterke onderdruk.
Dit luchtledige kan zomaar niet blijven bestaan, het zuigt - met grote kracht - alles aan uit zijn omgeving, zowel lucht als stof als voorwerpen. Waar eerst alles explodeert - alles weggeslingerd wordt van het middelpunt - volgt daarna een implosie. Alles wordt - met een bijna even grote
kracht, maar in de omgekeerde richting - terug naar het ledige middelpunt aangezogen.
Hét voorbeeld hiervan is de explosie van een atoombom. Eerst volgt een gigantische explosie; en alsof dat nog niet genoeg is, volgt daarna een enorme implosie. Hierbij kunnen winden ontstaan van honderden kilometer per uur, eerst weg van het middelpunt en daarna naar het luchtledige middelpunt toe. Door deze kolossale aanzuiging wordt alles wat nog enigszins recht stond - en ook gigantisch veel stof - opgezogen. Alles komt te samen in het oorspronkelijke explosiepunt, wat nu implosiepunt
geworden is, en we krijgen één grote stofwolk. Deze stofwolk stijgt op, en gaat zich in de hogere luchtlagen gaan verspreiden. En wat krijgen we? Het beeld van de atoompaddestoel; een beeld dat sinds 8 augustus 1945 zeer diep in het collectieve geheugen van de mensheid gegrift is.
Eigenlijk - op de keeper beschouwd - is de atoompaddestoel geen symbool van een gigantische explosie, maar van een kolossale implosie.
Na explosie volgt implosie. Dit is een (fysische) wet, die naar mijn mening tot diep in de psychische en metafysiche regionen verder gaat.