Toelichting

Het menselijke denken is blijkbaar zo gestructureerd dat het alleen kan werken in tegenstellingen, in dualiteit. Bij rechtstreeks waarnemen, wat niet tot het denken behoord, is dit niet zo. Om niet al te veel theorie te verkopen wil ik vertrekken van één van mijn vroegere gezegden, met name:

Vergelijken.
Een olifant kan je vergelijken met een vlieg.
Een voorbeeld: de vlieg kan vliegen, de olifant niet *.

Vergelijken is een typisch product van het denken. En bij het denken gaan we zowat automatisch twee polen hanteren (zwart/wit, goed/kwaad, groot/klein, enz.), of een schaal (bijvoorbeeld van zwart tot wit met alle grijstinten ertussen). Bij het voorbeeld van de olifant en de vlieg is de meest voor de hand liggende schaal de grootte. Via dit criterium kan je een olifant met een vlieg vergelijken.
Wanneer je echter gaat waarnemen, dan merk je andere dingen op. Bij waarnemen verlaat je het hanteren van twee polen of van een schaal. En dan merk je bijvoorbeeld: de vlieg kan vliegen, de olifant niet.

"Zwart/wit" versus "kleur".
Bij denken heb je altijd tegenstellingen, dualiteit. Er bestaat geen wit zonder zwart, geen goed zonder kwaad, en zo meer. Bestaat dit dan niet? Wellicht bestaat het wel, maar ons menselijk brein creëert hoe dan ook de pool en de tegenpool.
Wanneer we kleur (meerdere kleuren) zien, dan gaat het denken (naar ik vermoed) gaan afhaken, en dan kom je veel dichter bij het echte waarnemen. Het denken gaat zich er a.h.w. veel minder gaan tussen wringen, alhoewel dit niet onmogelijk is.
Wanneer we kleuren zien hebben we minder de neiging om op denken (in tegenstellingen) over te schakelen en meer op waarnemen.
Wanneer we echt waarnemen, dan kan het alleen zonder dat ons denken zich ertussen gaat wringen, en dan kan het nooit noch in twee polen zijn (zoals zwart/wit), noch in een schaal tussen 2 polen (zoals diverse grijstinten).