Daar waar het begin is,
daar zal het einde zijn.

Een cyclus loopt ten einde, een nieuwe begint.

Kerst heeft iets van een nieuw begin, de incarnatie van het Licht in de duisternis (1). Na "de donkere dagen" (2), komt het Licht terug. In zowat alle culturen bestaan er Lichtfeesten.

Een jaar is voorbij...

... een nieuw jaar begint.

Een cyclus wordt afgesloten

2005 is een cyclus. Er bestaan nog vele andere cycli, en vaak zijn cycli door elkaar verstrengeld. Momenteel wordt een veel grotere cyclus afgesloten (5).
Ongetwijfeld zal 2005 een rol spelen in het afsluitproces van deze grotere cyclus.
In dit opzicht lijkt het mij belangrijk even dieper in te gaan op het proces "een cyclus afsluiten".

1. De bladeren vallen van de bomen.

Een vraag : hoe kan een boom nieuwe bladeren krijgen, als de oude er nog aanhangen? Dit lijkt mij wel heel moeilijk. Eerst moeten de oude eraf, en ik heb de indruk dat de boom daar niet echt last van heeft. Het hoort gewoon bij de jaarlijkse cyclus.
Waarom hebben wij, in het Westen, toch zoveel last van het afsluiten van een cyclus? De voornaamste redenen hiervoor lijken mij te zijn:
1. wij denken nauwelijks cyclisch, maar hoofdzakelijk rechtlijnig. Hoe moeilijk is het niet geweest om een begrip als recyclage te lanceren? In een rechtlijnig denken wordt een product gemaakt, het wordt gebruikt en daarna wordt het gedumpt.
2. Wij vertalen zowat alles wat we vernemen in termen van goed en kwaad, waarbij het kwade meestal nog taboe is ook. Een cyclus afsluiten zien we als slecht, punt uit.
Het Oosten heeft daar veel minder last van, daar is bijvoorbeeld de God Shiva zowel God van de schepping als van de vernietiging, beiden horen samen.
Het wordt tijd dat we -ook in het Westen- inzien dat ons leven vol zit met cycli, en dat we leren zien dat cycli opkomen en afnemen zoals bij ademhalen zowel uit- als inademen hoort.

2. Terug naar de onschuld

Wat is er aan het begin van de 21ste eeuw, waaronder 2005, allemaal gaande?
Laten we eens stilstaan bij het fragment :

Jezus vroeg "hebt u dan het begin ontdekt?". Nee, dat heb ik nog niet, hoogstens heel even een blik van een begin -niet van hét begin- opgevangen. Begin en de bron heeft iets met onschuld te maken. Bij het afsluiten van een cyclus gaan we terug naar het begin, en dan ook naar de onschuld.

Het lijkt wel dat de wereld tegenwoordig mijlen ver van de onschuld af staat, en dat is ook zo, en toch is het mijn overtuiging dat we in die richting evolueren, weliswaar zonder echt tot de kern van de onschuld door te dringen (dit lijkt mij in de 21ste eeuw nog niet aan de orde).
Hoe gaan we dan naar de onschuld toe? Eén van de processen die hierbij een belangrijke rol speelt is:

Momenteel gaan zowat alle structuren en alle zekerheden aan het wankelen (6). En daar komt nog flink wat terrorisme en ander geweld bovenop. Wat moeten we hiermee? Een voorbeeld : in Irak is men er niet in geslaagd om aan te tonen dat er massavernietigingswapens waren, en dit om twee redenen. Eén : er waren er geen. Op zich is dit geen reden, in het verleden heeft men ons wel meer om te tuin geleid dan dat. Twee : in deze tijd "komt de laatste steen boven", de waarheid is aan het licht gekomen. De waarheid komt momenteel meer en meer aan het licht, en dit op allerlei fronten. Momenteel drijft de waarheid de leugen -die vaak diep verborgen ligt- naar buiten. Soms lijkt het alsof de beerput geopend wordt, en hoogst waarschijnlijk krijgt 2005 ook wel zijn aandeel hierin.
Terloops: dat een beerput niet in een nieuwjaarsbrief thuishoort (7), dat weet ik ook wel. Dit ter zijde.
De komende jaren wordt -naar mijn inzien- de kloof tussen de onschuld, de bron en het begin (3 zaken die samen horen) enerzijds, en "de beerput" anderzijds, wat gedicht. En aangezien de bron eeuwig en onveranderlijk is kan het niet anders dan dat -o.a. via "de laatste steen komt boven"- de wereld terug naar de bron, de onschuld en het begin evolueert. Dat hierbij zaken naar boven komen die velen liever verborgen houden en liever niet zien, dat zal wel zijn.
Eigenlijk is er een intense strijd tussen Licht en duisternis aan de gang. De huidige duisternis -vooral het torenhoge egoïsme- moet en zal teruggedrongen worden.
Een "probleem" hierbij is dat wij allen licht en duisternis in ons hebben, en dat bijgevolg deze strijd geen ver-van-ons-bed-show is, maar een kwestie waar ieder van ons deel van uitmaakt (8).

3. Aflossing van het oude door het nieuwe

We keren nog even terug naar "de donkere dagen". Een oude cyclus sterft af en een nieuwe begint. Het komt me voor dat het oude licht uitdooft, en dat daaruit nieuw licht ontstaat. Dit is te vergelijken met de mythologie van de phenix die uit zijn eigen as verreist. Met het oude uitdovende licht sterft de oude cyclus af, en met het nieuwe licht dat er -nog in prille vorm- ontstaat, wordt een nieuwe cyclus geboren.
In de geschiedenis is het ook vele malen voorgekomen : een oud regime gaat ten onder, een nieuw wordt geboren. We pikken er één uit, met name de Franse Revolutie. De glorietijd van "de Zonnekoning" Lodewijk XIV was achter de rug. Het licht van het Ancien Régime was gedoofd, met als climax de uitspraak "Après nous le déluge" (9). Ondertussen werden nieuwe ideeën gevormd waaronder de leuze "vrijheid, gelijkheid en broederlijkheid". Op quatorze juillet 1789 (10) was er aflossing van de wacht, het Ancien Régime viel -hun licht was uitgegaan- en de nieuwe Franse Republiek zag voor het eerst het licht. Het licht van het oude regime doofde, het nieuwe licht kwam op. Ook momenteel dooft het licht van "het oude regime". Of we het nu leuk vinden of niet, we verkeren in een tijd van verval (11). We verkeren in duistere jaren, maar vergeet niet dat deze duistere jaren niet alleen het einde van het oude tijdperk zijn, maar ook het licht waarmee het nieuwe tijdperk ontstaat. Wie spiritueel bezig is, ziet het nieuwe tijdperk ontstaan.
Ik wil nog even vanuit het voorbeeld van de Franse Revolutie terugkeren naar de onschuld. De idee "vrijheid, gelijkheid en broederlijkheid" is geboren vanuit een zekere onschuld en idealisme (beiden horen samen). Waar staan we nu in deze tijd van racisme, van gigantische tegenstellingen tussen arm en rijk en van torenhoog egoïsme? De onschuld is op sterven na dood. Met het sterven van de onschuld sterft het corresponderende tijdperk (12). Tijd voor nieuw licht, iets nieuws.

Als het buiten stormt, ga dan naar binnen.

We leven in een tijd van verval. En dan? Hoe moeten we hiermee om? Voor wie hierop bij zichzelf geen duidelijk antwoord vindt, wil ik wel enkele tips geven.
Er bestaat een uitspraak:

Wie buigzaam is als riet wordt bewogen door de wind, maar blijft steeds zichzelf.
Wie niet mee evolueert is als een dorre tak, die met de wind niet meegaat en het door de wind dan ook zwaar te verduren krijgt om uiteindelijk af te knakken.
De kunst is om in het eigen centrum te blijven staan (zichzelf te blijven), en laat het dan maar waaien.
Het waaien is in de buitenwereld. Wie in zijn eigen binnenwereld geworteld is, die heeft niet zoveel last van uiterlijke stormen.

Een ander beeld is dit van de schommel. Wie bij een schommel ver van het scharnierpunt af staat, ver van het centrum verwijderd, die maakt heel grote schommelingen mee, wordt hevig heen en weer geslingerd.
Wie dicht bij het scharnierpunt - bij het centrum - staat, die beweegt nauwelijks en heeft dan ook weinig last van uiterlijke stormen van heen en weer geslinger.

Ik wil -indachtig dat ik dit wat vergeten was- toch afsluiten met een wens:
mogen wij allen in ons centrum staan (14).

Nog dit:

In de begintekst stond:

Een niet onbelangrijk zinnetje, met name "en de dood niet smaken" kwam nog niet aan bod.
Dit is spiritueel wel heel hoog gegrepen. Het lijkt mij vast te staan dat de weg ernaar toe via de bron gaat. Wij moeten terugkeren naar het levende water dat uit de bron stroomt. Hieromtrent:

De levende bron is eeuwig en kent - voor zover ik het momenteel zie - zelfs niet iets als "cyclus", laat staan iets als "dood".
De bron is het leven zelf.