Trefwoord: oordeel - oordelen

Oordeel - oordelen

Oordeel: oor + deel (of horen + delen).

De essentie van oordeel - of oordelen - is delen; delen in goed en slecht, of in goed en kwaad. (1)
Van waar komt het delen? Meestal omdat onvoldoende geluisterd wordt. Luisteren, (h)oren.

Oordelen komt vanuit onwetendheid. Het roept direct dualiteit op. Er is een gezegde: "bij oordelen is er één vinger die naar de ander wijst en één naar jezelf". Uiteraard, dit is een schoolvoorbeeld van hoe dualiteit werkt. En waarom zien we dat dan niet? Omdat er nog een factor is, met name tijd. Er is de vinger die naar de ander wijst - oorzaak zo je wil - vervolgens gaat er tijd over en pas daarna - het gevolg - is er de vinger die naar ons zelf wijst. Door de tijd die ertussen verstrijkt, zien we echter niet dat beiden - het wijzen naar de ander en naar ons zelf - samen horen.
De ene vinger wijst naar buiten, naar de ander, de andere vinger naar binnen, naar ons zelf. Het wijzen naar binnen herkennen we niet, we voelen het alleen als - psychische - pijn. Wanneer we het erkennen stopt de onwetendheid, mogelijks slechts eventjes maar ook dat is belangrijk. Eventjes één, geen delen, geen oordeel.

Om af te sluiten een citaat:

Wanneer ge alles weet, zou je niemand oordelen. Wanneer je de werelden kon samenbrengen, zou je zelfs hen die verstrooien niet veroordelen. Want je zou weten dat wie verstrooit, daardoor zelf geoordeeld wordt. En je zou, in plaats van wie zichzelf veroordeelt te oordelen, veeleer dan trachten zijn veroordeling op te heffen.
Uit "Het boek van Mirdad * ", Mikhaïl Naimy