Waar kom ik vandaan? De genetica moet passen.

De genetica

Waar kom ik vandaan? Een oeroude vraag. De wetenschap kent hét antwoord, dit vanuit de genetica. Wij komen van onze ouders, grootouders, en ga zo maar door, kortweg van onze voorouders, dit allemaal doorgeven via onze genen. Oké, voor wie dit antwoord voldoet, niets aan de hand.
Als je het mij vraagt, een kwakkel van je welste! Waar is het fout? De vraag is "waar kom ik vandaan?", de vraag is niet "waar komt mijn lichaam vandaan?". Dit is een totaal andere vraag, tenzij, tenzij "ik" en "mijn lichaam" hetzelfde zijn. Voor wie dit gelooft, oké niets op tegen, althans niet zolang je deze mening niet gaat opdringen, en zeker niet aan kinderen.
Het antwoord op de vraag "waar kom ik vandaan?" ligt totaal buiten het domein van de wetenschap, of toch zeker buiten de biologie en de genetica, voor wie psychologie tot de wetenschappen rekent, dit zou dan nog kunnen, alhoewel.
Vele mensen zijn zo dwaas om "ik" met "mijn lichaam" te verwarren. Waarom? Wat is dwaas? Dwaas is het tegenovergestelde van wijs; de westerse mens is slim en dwaas *. Een wijs mens weet het: ik ben niet mijn lichaam, een slim mens weet dit niet tenzij hij of zij naast slim ook nog wijs is. Of anders gezegd: het denken - de bron van slimheid - kan het onderscheid tussen ik en mijn lichaam niet maken, voor het hart - de bron van wijsheid - is dit onderscheid vanzelfsprekend.

Waarom is het onderscheid tussen "ik" en "mijn lichaam" zo belangrijk? Of is dit alleen maar spelen met woorden? Het is niet de bedoeling om in deze tekst hier diep op in te gaan. Alleen dit ene voorbeeld: mijn lichaam is vergankelijk, wanneer ik mijn lichaam ben, of preciezer: wanneer ik ervan doordrongen ben dat ik mijn lichaam ben, wanneer ik mij met mijn lichaam identificeer, dan weet ik dat ik vergankelijk ben en dan leef ik gans mijn leven in een latente doodsangst. Wanneer ik mijn lichaam niet ben, dan komt dé kernvraag van de mens aan bod: wie ben ik? Dit artikel geeft een zekere aanzet op deze vraag, dit door er op te wijzen wie ik niet ben, ik ben niet mijn lichaam, en aldus het belangrijkste opstakel tot de vraag "wie ben ik?" uit te schakelen. De vraag "wie ben ik?" kan zeker niet in woorden beantwoord worden, obstakels uitschakelen kan wel.

Een kind van twee jaar

Ook dit: een klein kind kent het woord ik niet, het zegt bijvoorbeeld niet "ik heb honger", maar wel "Jantje heeft honger" of hij of zij heeft honger. Waarom gebruikt het kleine kind het woord ik niet? Omdat er nog geen ik is, het ik heeft te maken met de persoonlijkheid, en deze ontstaat slechts rond het derde levensjaar. Daarvoor is er geen ik.
Opnieuw naar de vraag "waar kom ik vandaan?" Bij de genetica moet je het zeker niet gaan zoeken, de eerste drie levensjaren is er gewoon geen ik, bijgevolg zie ik niet in wat je bij genetica zou kunnen zoeken.

Overerven

We gaan nog even door op overerven, wat aan genetica toegeschreven wordt. Overerven gebeurd via de genen. Ben je daar zeker van? Het kan (1), maar het kan ook anders. Hoe? Er is aangetoond dat flink wat van ouders op kinderen overgeërfd wordt. Dus ... Er is ook aangetoond dat flink wat van ouders op geadopteerde kinderen overgeërfd wordt. Dus? Dus klopt het verhaal niet zomaar. Uiteraard worden biologische zaken overgeërfd via de genen, maar heel veel gaat om opvoeding, en dit gaat niet via de genen.

Een paar voorbeelden: een kind is zwaarlijvig, alsook de ouders. Zwaarlijvigheid kan - vermoed ik toch - genetisch zijn, maar het kan ook heel zeker via de opvoeding zijn. Direct de conclusie trekken "het is genetisch" - met meestal nog de onderliggende gedachte: dus kan ik er ook niets aan doen - is wat te snel door de bocht.
Een tweede voorbeeld: kanker kwam in China zelden voor. Onlangs "werd het uitgevonden", "ingevoerd". Waarom vroeger bijna niet en nu wel? Omwille van het vervangen van de gezonde Chinese voeding door Westerse. De genen van de Chinezen zijn niet plots veranderd, waardoor ze meer kanker krijgen. Ook hier: lang niet alles is genetisch.

Waar blijft het onderwijs?

De kernvraag "waar kom ik vandaan?" is nog niet beantwoord. Dit antwoord kan niet in woorden uitgedrukt worden, hier is diepe innerlijke kennis voor nodig. Er kunnen aanzetten gegeven worden, maar dit was niet het opzet van dit artikel.
Van uit het onderwijs - ons Westerse onderwijs - krijgen we geen antwoord op de vraag, en zelfs geen op nauwelijks aanduidingen waar en hoe we op zoek kunnen gaan. Onderwijs? Wijs? Ik noem dit onder het niveau van wijsheid, onderwijs. Het is weldegelijk de taak van de opvoeding om met kernvragen zoals "wie ben ik?" om te leren gaan.

Wie ben ik?

Het ligt diep in de mens om naar zijn oorsprong te zoeken. De drang om hiernaar op zoek te gaan ligt diep in ons hart. Het denken voelt het als taak om de "opdrachten" van het hart uit te voeren. Heel goed. Wel gaat dit denken dit doen vanuit het denken, en niet vanuit het hart. Hier kan het fout lopen.
Hoe en waar gaan we zoeken? Dit zijn vragen van uit het denken. Het denken brengt ons vaak op dwaalsporen.
Enkele dwaalsporen in verband met de zoektocht waar we echt vandaan komen zijn:

• genetica
• stamboononderzoek: wij zoeken onze wortels bij onze voorouders
• zoeken naar onze biologische vader of ouders.

Is daar iets mis mee? Uiteraard niet, zeker mee doorgaan. Uiteindelijk komen we er wel op uit waar we echt kunnen zoeken naar de grote vragen als "waar kom ik vandaan?" en "wie ben ik?".

Waar kom ik vandaan? De genetica moet passen.
         De genetica
         Een kind van twee jaar
         Overerven
         Waar blijft het onderwijs?
         Wie ben ik?